قابل توجه اونهائی که فکر میکنند مـــد است که شلوارشون از باسنشون آویزون باشه . . !
مملو از خوبان حجاج حجاز می رسد بین بیابانی مهیب خون دل می گردد آن ها را نصیب سرور این کاروان خون خداست آن حسین بن علیِ مرتضاست می گذارد پای در دشتی غریب پرسد از نامش به صبر و با شکیب از زهیرش خواست این صحرا کجاست؟ گفت پاسخ عقر و طف نامش دوتاست گفت نام دیگری او را رواست پاسخ آمد آری آری کربلاست * * * ناگهان شد کاروان غرق خروش ناله ای آمد ز کلثومش به گوش ای برادر ترسناک است این زمین خوف آن را از همین اوّل ببین تا حسین از خاطراتش دم گشود دل ز اهل کاروان جمله ربود زاده ی زهرا گل روح الامین گفت شرح خاطراتش این چنین در زمان جنگ با اشرار دین وقت صفیّن و گذر از این زمین هم حسن بود و علی بابایمان خستگی از این سفر سودایمان چون پدر خوابید در خوابش ولی گریه ها می کرد بابایم علی بی درنگ از خواب خود بیدار شد گفت خوابی را که دل بیمار شد در دل افلاکیان صد تیر کرد خواب خود را اینچنین تعبیر کرد دیده ام این دشت و صحرا غرق خون همچو دریایی ز امواجِ جنون ندر این دریا که بی هر بند و قید دست و پا می زد حسینم همچو صید او طلب می کرد یک فریاد رس لیک یاری اش نکردی هیچ کس بعد از آن بابا بگفتا یا حسین با تو گویم یک سؤالی نور عین آن چه در خوابم بدیدم راست بود زهر خوابی که چشیدم راست بود گر چنین گردد چه سازی ای پسر؟ می شوی از ظلم کین خونین جگر گفتمش بابا میان قوم گبر همچو تو باید عمل کردن به صبر * * * تا که شرح خواب بر پایان رسید فصل اشک و ماتم جانان رسید گفت و با یاران امیر کاروان با سرشک دیده و اشک روان آری آری این همان کرب و بلاست این همان شط فرات و نینواست آری آری در چنین غمخانه خاک می شود جسم و تنِ من چاک و چاک آری آری در همین دشت بلا می شود دست علمدارم جدا آری آری بین این صحرای خواب مرگ اصغر می شود داغ رباب آری آری پیش چشمان حرم می شود پرپر علی اکبرم آری آری در بیابان غریب می رود از دست من تنها حبیبی آری آری در زمین کربلا قاسم و عبداللهم گردد فدا آری آری در میان خیمه ها می زند زینب برایم ناله ها آری آری از جفای روزگار چشم طفلان می شود از گریه تار * * * کاروان در اضطراب و واهمه دست در دست حسین فاطمه با سرشک غم به خاک آمد فرود تا ابد بر کاروان باشد درود
:.شيطان چگونه آدم و حوا در فريب داد؟.: 
