آنگاه که غرور کسی را له می کنی، 

آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنی، 

آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی، 

آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری ، 

آنگاه که حتی گوشت را می بندی تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی، 

آنگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را نادیده می گیری ، 

می خواهم بدانم،

دستانت رابسوی کدام آسمان دراز می کنی تابرای 

خوشبختی خودت دعا کنی؟

کارنامه‌ام

مرا کم اما همیشه دوست داشته باش... این وزن آواز من است. عشقی که گرم وشدید است، زود می سوزد وخاموش می شود. من سرمای تو را نمی خواهم، ونه ضعف یا گستاخی ات را. عشقی که دیر بپاید شتابی ندارد، گویی که برای همه عمر، وقت دارد. مرا کم اما همیشه دوست داشته باش. این وزن آواز من است. اگر مرا بسیار دوست بداری، شاید حس تو صادقانه نباشد. کمتر دوستم بدار تا عشقت ناگهان به پایان نرسد! من به کم هم قانعم و اگر عشق تو اندک، اما صادقانه باشد. من راضی ام. دوستی پایداراز هر چیزی بالاتر است.

مرا کم اما همیشه دوست داشته با ش
این وزن آواز من است
بگو تا زمانی که زنده ای، دوستم داری
ومن تمام عشق خود را به تو پیشکش می کنم
تا زمانی که زندگی باقی است
هرگز تو را فریب نمی دهم
چه اکنون وچه بعد ازمرگ
همیشه با تو صادق خواهم ماند
وامروز در بهار جوانی ام
عشقم به تو اطمینان می بخشد

مرا کم اما همیشه دوست داشته باش
این وزن آواز من است
عشق پایدار ، لطیف وملایم است
ودر طول عمر، ثابت قدم
با تلاش صادقانه
چنین عشقی به من هدیه کن
ومن با جان خود
از آن نگهداری خواهم کرد
در خشکی یا دریا
در هرجا ودر آب وهوا
عشق پایدار، ثابت وهمیشگی است

مرا اما همیشه دوست داشته باش
این وزن آواز من است
همان گونه که وزن زندگی است

پی نوشت:
چرا از من گذشتی خیلی ساده
تو که دونستی این مرد پیاده جونی شو پیه عشق تو داده
شنیدم گفتی از عاشقی سیرم
نگفتی با خودت من یه وقت میمرم؟
حالا حق دل و از کی بگیرم؟!
چرا از من گذشتی بی تفاوت
نه انگار عشقی بود نه روزگاری
نه پائیز و زمستون نه بهاری
چه جور دلت اومد تنهام بزاری

 


يَرَه گَه كارِ مو و تو دِرَه بالا مي گيرِه

ِ ذره ذِره دِرَه عشقت تو دِلُم جا مي گيرِه

روز اول به خودُم گُفتُم ايَم مثل بَقيِ

حالا كم كم مي بينُم كار دِرَه بالا مي گيرِه

چَن شَبه واز مثِ چهل سال پيش ازاي مرغ دِلُم

تو زمستون بِهِنَه ي سِبزهُ و صِحرا مي گيرِه

چَن شَبه واز مي دوزُم چِشمامِه تا صُبحه به چُخت

یا بِيِك سَم بيخودي مات مِنَهُ، را مي گيرِه

تا سحر جُل مي زِنُم خواب به سُراغُم نمياد

هي دِلُم مثل بِچَه بِهَنِه بي جا مي گيرِه

موگومِش هرچي كه مَرگِت چيه كوفتي! نِمِگَه

عَوَضِش نِق مِزِنَه ذِكر خدايا مي گيرِه

پيري و معركه گيري كه مِگَن كار مويه

دِفتر عُمر داره صفحه پينجاه مي گيرِه

اون كه عاشق شده پِنهون مِكِنَه مثل اويَه

كه سِوار شُتُرَ و پوشتِشِه دولا مي گيرِه

كُتا كِردَن دامِنارِ تا بيخِ رون، مَشتي عماد!

ديگه مِجنون توي خواب دامنِ ليلا مي گيره

عماد خراسانی

شعری به لهجه مشهدی تقدیم میكنم  

كوچه پس كوچه مشد بوی امام رضا مِدِه
دیدن گلدسته هاش دلِ آدمِ جلا مِدِه 

هر كی كه غصه دِرَه یا گِرِهِی تو كارشَ
مِرَه تُو صحنِ آقا حال و هواش صفا مده 

بعضیا بالایِِ سر، سر رویِ سنگا مزارن
اشكاشان كه میچیكَه هر چی مِخَن آقا مده 

صبح زود سر كوچه ها هر كی كه از خانه میَه
دس به سینش مِزرَه سلامی به آقا مده 

خیلیا مِگَن شما كمتر حرم سر مِزِنِن
آقامان مهربونه سهم ما ره سیوا مده 

بعضی ها كه نِمِتِـنَن بی یَن به پابوس آقا
التماس دعا مِگَن دردشانِ شفا مده 

ما كه از بچّیگی مان هَمَش میامَدِم حرم
وقت مردن مِدِنِم جوابیِم به ما مده

(عظیم سناوندی)

 موره میبینی که شر و با صفایُم        بچه ی محله ی امام رضایُم

زلزلیم، حادثیم، بلایم               بچه ی محله ی امام رضایُم

هر روز جمعه دلومه مبندم            به پینجله طلا و ورمگردُم

کار و بارم ردیفه با خدایم              بچه ی محله ی امام رضایُم

به موبگو بیا به قله قاف              اصلا مو ره بزر همونجه علاف!

قرار مرار هر چی بیگی مو پایم       بچه ی محله ی امام رضایُم

دروغ ، مروغ نیست میون ما باهم          الان به عنوان مثال تو حرم

چند روزه که تو نخ کفترایم             بچه ی محله ی امام رضایُم

چشم موره گیریفته چنتا کفتر          گفته خودش: چنتاشه خواستی وردر

الان درم خادماره مپایم            بچه ی محله ی امام رضایُم

کفتراره که بردم از روگنبد               مرم مو واز تونخ رفت وآمد

تو نخشه او گنبد طلایم          بچه ی محله ی امام رضایُم

گنبده نصب شب مده به دستم        او گفته: هر وخ که بییی مو هستم

مویم که قانع و بی ادعایم            بچه ی محله ی امام رضایُم

وخته میبینم توی عالم همه        ازش میگیرن و مگن واز کمه

گنبدشه اگر بده رضایم           بچه ی محله ی امام رضایُم

گنبد وممبد نموخوام باصفا         سی ساله پای سفره ای آقا

منتظر یک ژتون غذایم             بچه ی محله ی امام رضایُم

قاسم رفیعا